De scheurkalender op de wc geeft 14 mei aan, een dag waar veel mensen meer dan een half jaar naar hebben uitgekeken. Ook bij mij begon het maanden vooraf te kriebelen. Alsof je voor het eerst naar de basisschool gaat, zo'n gevoel geeft het. Want hoe kan je het anders beschrijven als je meegevraagd wordt voor een trip naar Italië met negen Ferrari's en één Lamborghini.
Aldus, 14 mei 2008.. 's Ochtends voor niets naar school, want je gedachten dwalen constant af naar de stoet waar je vijf uur later in mee zal rijden. Een jongensdroom is het juiste woord ervoor. Wie had dit ooit kunnen denken.. Nadat we in Deil tesamen waren gekomen om het een en ander aan bagage te verdelen, zijn we om 16.00 uur vertrokken richting Düsseldorf. Daar hebben we de autotrein gepakt richting Innsbruck. Na een kleine tussenstop bij Van der Valk in Cuijck, waar we de schnitzel voorraad geplunderd hadden, rijden we richting de Deutsche autobahn. Het walhalla om de top van je auto uit te proberen. Als passagier zijnde van een 360 Modena haalden we 305 km/u. Een snelheid die ik niet snel zal overtreffen als bestuurder danwel passagier..
De lijst met auto's
Ferrari Dino 308 GT4
Ferrari 328 GTS 2x
Ferrari 360 Modena
Ferrari 550 Maranello 2x
Ferrari Mondial T Cabriolet
Ferrari 308 Quattrovalvole
Ferrari 348 TS
Ferrari 360 Spider
Lamborghini Gallardo Spyder
Na een schuddende nacht in de trein zijn we om 10.00 uur aangekomen in Innsbruck, waar de auto's van de trein gereden worden en er een Belgische Ferrari 360 Spider zich bij de groep voegt. De auto's worden opgefrist en daarna duiken we meteen de bergen in richting de Dolomieten. Overigens met nog drie weken te gaan tot het EK wordt er nog hard gewerkt in Innsbruck om alles op tijd af te krijgen. Na een klein kwartiertje rijden we al door de bergen met een prachtig uitzicht op Innsbruck.
Na twee uurtjes rijden is de eerste staandehouding al een feit. Maar zo aardig als de Italiaanse Carabinieri is mogen we allemaal vrolijk doorrijden, Italianen hebben nou eenmaal een zwak voor hun eigen producten. Hoe aardig de Carabinieri is, blijkt ook weer wanneer we gaan lunchen bij een pizzeria in Cortina d'Ampezzo. De auto's mogen geparkeerd worden in een gebied waar geen enkel verkeer is toegestaan. Helaas kwam er toch nog een andere bromsnor die eiste dat de auto's naar de officiele parkeerplaats gereden zouden worden.
De lunch is afgelopen en na een heerlijke pizza met pittige chorizo is het tijd om verkoeling te zoeken hoger op in de bergen. En wel in de sneeuw, een prachtig contrast ontwikkelt zich wanneer de Ferrari's zich voor de sneeuw nestelen. Een compositie die ik niet snel meer zal zien en zeker niet in Nederland. Men rijdt de sneeuw weer uit en er wordt begonnen aan een intensieve afdaling. Ik heb me gevestigd in een Dino 308 GT4, gelukkig schijnt de zon niet volop, want dit vlammenwerpende klassiekertje heeft de ventilatie als de adem van een muis. Maar dit vergeet je al snel wanneer je de bergen afraast. Wat een geweld, wat een geluid.. Zoals het moet hoor en voel je alles, zelfs als passagier!
De bergen laten we voor wat het is en de benzinetanks worden weer volgegooid. Tijd voor een andere bolide, een Mondial T cabrio draagt mij nu voort naar het hotel over de snelweg. Een saaie snelweg, af en toe vallen mijn ogen dicht om ze vervolgens verschrikt snel weer te openen.. want zeg nou zelf.. slapen in een Ferrari is gewoon iets wat je niet kan doen.
Aangekomen in het hotel is het tijd voor een opfrisser, snel een plens water in het gezicht en vertrekken naar het restaurant. Ikzelf ben geen enorme pastaliefhebber, maar wat de Italianen met pasta doen zal je in Nederland nooit proeven.. ongelofelijk om dat te proeven. Een streling voor de tong. Helaas heb ik niet zo'n grote maag dus na drie gangen moest ik helaas het toetje overslaan. Maar naar horen zeggen was dit ook om je vingers bij af te likken.
Inmiddels is het dertien uur geleden dat deze dag begon. Maar afgelopen is die zeker nog niet. De Mille Miglia passeert in de buurt en daar willen we ook nog een glimp van opvangen. Helaas is het na 25 auto's voorbij. Wij stonden bij een pleintje waar zo'n 50 man stond te kijken.
Vervolgens zegt de Gallardo bestuurder. "Tjee, in die barrels zit ook geen gang, dat kan ik beter". Ook de bestuurder van de 328 GTS was het niet met het geboden spektakel eens. Dus wat doen ze, ze starten de Lamborghini en Ferrari en verdwijnen in de verte waar de auto's vandaan kwamen.
Ik zal niet overdrijven, ik denk dat hij met 220 voorbij kwam, ongeveer drie keer zo snel als de andere deelnemers die wij gezien hadden.
Ook de 328 GTS had zich inmiddels al op de straat vertoond met luid gillende uitlaten. De Lamborghini is ongeveer zes keer voorbij gevlogen onder luid gejuich van alle kijkers en baancommissarissen. De Polizia leidde hem elke keer, bij het punt waar hij keerde, opnieuw de weg op. Zo van "ga jij nog maar een keer jongen..."
Het is vrijdagochtend als we in het hotel in Sona wakker worden.. en nee, deze keer ging de wekker niet, want die waren we vergeten. In alle haast douchen en een broodje naar binnen werken. Destination: Maranello, om een heerlijke lunch te hebben bij Cavalinno (Ook welbekend bij de heer Schumacher en de hoge Ferrari piefen) recht tegenover de Ferrari fabriek. Als Lamborghini rijder begeef je je natuurlijk in het hol van de leeuw en dat was ook wel te merken. Alle Ferrari medewerkers die pauze hadden staken wel even de draak ermee. De wijn is naar binnen geslobberd en de pasta naar binnen gewerkt als we richting Pagani vertrekken. Hier hebben we een kleine rondleiding gehad en zijn we een aantal leuke feitjes te weten gekomen. Zoals de stoptijd van 200 naar nul kilometer per uur; vier seconden! Ook stamt het design van de Pagani al uit 1980! Uiteraard wel met de nodige aanpassingen. 's Avonds nog een diner bij Montana naast het Fiorano circuit en bij het hotel nog een lekker wijntje.
Dan is het zaterdagochtend als de haan niet kraait, omdat het regent. De laatste dag van ons verblijf in Italië, dus de spullen worden ingepakt en van het hotel krijgen we om 10.05 uur een aperatief aangeboden. Vervolgens vertrekken we richting Peschiera om zo langs het Gardameer naar de Moeder der Tunnels te rijden. Een tunnel waar de hele week al naar uitgekeken werd vanwege zijn enorme lengte. Namelijk iets meer dan vijf kilometer. Niettemin is de route daarvoor ook leuk met ontelbare kleine tunneltjes. Vier kilometer voor de beruchte tunnel wordt besloten nog even een broodje te eten. Hier werd het idee geopperd om iemand in de tunnel te zetten om te filmen. Ik hoor het mezelf nog zeggen: "Ik werp me wel op als vrijwilliger". Iedereen vond het een dappere keuze en stemde er mee in. Overigens werd het een keuze die me de rest van mijn leven bij zal blijven. Na een verkenningsrondje door de tunnel word ik in een parkeerhaventje gedropt met mijn statiefje en videocamera. Nerveus voor de adrenalinestoot die ik zal krijgen wanneer het geweld langs stormt zet ik mijn camera klaar op het statief en ga ik er rustig voor staan. In de verte hoor ik de eerste Ferrari al aankomen en start de camera. De lach op me gezicht wordt steeds groter en bij het voorbijrazen lijkt het of mijn trommelvliezen knappen! GEWELDIG!
Na vier a vijf keer voorbijrazen vondt men het wel genoeg en vinden ze het tijd om mij op te pikken en richting Bolzano te rijden om de trein te halen. Helaas hadden andere personen die gedachte ook en waren die iets eerder ter plaatse. De plaatselijke Carabinieri stond in één keer achter me met de vraag wat ik in de tunnel aan het doen was. In mijn beste Engels uitgelegd dat ik wat video opnames aan het maken was van de geluiden. Helaas, het was niet voldoende en men vroeg of ik zo vriendelijk wilde zijn om achterin te stappen. In een poging te bellen werd mijn telefoon ook nog eens in beslag genomen. Terug gereden naar het begin van de tunnel, waar de agenten mij verzochten mijn vrienden te bellen en te zorgen dat ze ook kwamen. Na een uitleg dat we een zogenoemde documentaire aan het maken waren en er geen competitie aan de gang was, mochten we zonder bonnetje weer vertrekken. Een fijne dag nog en of ze het verkeer nog even tegen moesten houden. Zou hetzelfde gebeurt zijn als we met zeven Porsches waren?
De autotrein stond al te wachten en de auto's werden weer de trein op gereden om twaalf uur later weer in Düsseldorf gewekt te worden voor een stuk Autobahn. Zoals al eerder vermeld hadden we op de heenweg 305 km/u gereden met de gedachte die niet meer te overtreffen. Niets bleek minder waar. Als bijrijder van de Gallardo Spyder werd met gemak de 340 km/u voor enkele seconden volgehouden. En om dit weekend compleet te maken werd het ook nog eens afgesloten door een stuk zelf te sturen in deze Gallardo Spyder. Helemaal geweldig!